Je kent het wel: halfschuin terug knipogen tegen de hoogstaande zon met samengeknepen ogen voordat deze voor een poos achter een onschuldige witgrijze wolk verdwijnt. Mijmerend koester je haar aanwezigheid. Afhankelijk van jouw stemming en gebeurtenis ervaar je dit als opluchting of afzien. Daarbij brengt de dag in Mogadishu oorlogsspanning voorafgegaan door het gezamenlijk gebed terwijl in hartje Amsterdam cruisende homo’s hun luxeprobleempjes afwentelen op elkaar ondertussen bespuugd wordend door Nederlands-Marokkaanse cultuur-etters. De groene plastic gieter staat er werkloos bij in het volkstuintje tussen de Jordaanse hofjes, afgelopen regenperiode maakt hem nu nog overbodig. Een merel scheert over de menigte op zoek naar vers leven in de vorm van een regenworm. Het leven hobbelt door soms ruw onderbroken door bizarre schokken. Daar kan geen leger, premier of burgervader iets aan voorkomen. Ook de dierenwereld doet haar ding op strijd van leven en dood. Gewapende jeugdmillities patrouilleren op de gammele hoofdstraten voorzien van sigarettenpeuken vol geluk. Het licht valt en de schemeravond breekt een potje aan: volgt alledaagse rust of buitengewone daden van achterlijkheid? Van Nieuw-Zeeland tot Alaska, nee vooral Rio de Janeiro tot Amsterdam maar ook in zuid-noord gerichte wereldplaatsen: overal siddert, beeft en baadt de wereld in aanschijn van leven en dood.

[Fons Wolterink, 5 augustus 2016] FW